| 
Historia hafciarki Komputerowej
Jak narodziła się automatyczna maszyna do haftu komputerowego
|
|
Zdjęcie po lewej stronie pochodzi z tej strony <kliknij>
Wstęp
W tym artykule postaramy się opowiedzieć ciekawą i interesującą historię powstania komputerowej automatycznej maszyny do haftu. Jak powstała, jaka była jej droga do komercyjnego sukcesu i jak wyglądały pierwsze automaty do haftu oraz jak „wsadzono do nich komputery. Zapraszamy do zapoznania się z tą fascynująca historią.
Co to jest haft ? – Na czym polega i do czego służy
Nie da się opowiedzieć historii hafciarki komputerowej bez odpowiedzi na pytanie czym jest haft, jakie są jego początki i korzenie.
Haft jako forma zdobienia tkanin, skóry czy papieru znana jest już od starożytności. Najstarsze zachowane przykłady haftów datowane są na V-IV w. p.n.e. Haft był i jest formą zdobnictwa. Haftem zdobiono elementy garderoby, szaty liturgiczne, obrusy, płótna, sztandary itp. Często bogate hafciarskie zdobienia były symbolem statusu społecznego.
Przykład haftowanej Angielskiej Kapy z przełomu XV/XVI w - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Haft polega na wyszywaniu wzoru na stanowiącym tło materiale. Haft tworzony jest przy użyciu nitki i innych dodatków. Tradycyjnej wykonywany jest za pomocą igły lub szydełka. Haft często dekorowany jest za pomocą pereł, koralików, kamyków czy cenników, a od niedawna przy użyciu dżetów i termodżetów.
Przykład haftowanej odzieży współczesnej
Samo słowo HAFT pochodzi z języka niemieckiego i oznacza tyle co spięcie, spojenie. Natomiast słowo HAFTOWANIE oznacza „być przyczepionym”. W ciągu wielu wieków haft zyskał wiele technik i rodzajów. Jednak wszystkie odmiany haftu opierają się na podstawowej zasadzie – wyszywaniu ornamentu według zamierzonego wzoru i uzyskaniu efektu „doczepienia” haftu do tkaniny, która jest dla niego tłem.
Przykład haftu koreańskiego - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Hafciarstwo jako rzemiosło
Hafciarstwo jako gałąź rzemiosła istniało od XI w. traktowane było jako dziedzina włókiennictwa. Hafciarze pracowali w warsztatach hafciarskich oraz w pracowniach dworskich i klasztornych. Haftowano także amatorsko w domowym zaciszu.
W wieku XVI i XVII nastąpił wyraźny podział pomiędzy haftem zawodowym, a amatorskim. Haftowanie przez wykwalifikowanych rzemieślników zwane „ciężkim” wykonywane było na tkaninach wełnianych, jedwabnych oraz na skórze. Hafciarstwo amatorskie zwane „lekkim” traktowane było jako zajęcie domowe i zaliczane do ręcznych robótek kobiecych, gdzie hafty wykonywane były głównie na płótnie.
Hafciarstwo ręczne - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
W warsztatach hafciarskich do haftowania służyły krosienka, czyli specjalne ramy, na której rozpinało i naciągało się tkaninę przeznaczona do haftowania. W domowym zaciszu haftowano także na małych krosienkach oraz od XVIII na tamborkach. Tamborek był narzędziem składającym się z dwóch obręczy, pomiędzy które wkłada się materiał. Zaciskające się obręcze napinają materiał i naciągają go ułatwiając haftowanie. W tej formie tamborek znany jest do dnia dzisiejszego.
Przykłady ram do haftowania ręcznego (tamborków, krościenek) - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Haft znany był zatem „od zawsze” i tak jak większość „modowych” trendów haftowane części garderoby przeszły drogę ze średniowiecznych zamków, dworów i pałaców poprzez mieszczańskie kamienice, aż w końcu dotarł pod strzechy. Umiejętność haftowania była bardzo ceniona i pożądana wśród kobiet. Kobiety, które trudniły się haftem domowym (oraz zawodowym) nazywano Hafciarkami. Hafciarki ozdabiały haftem odzież, ornaty, płótna, a także przedmioty codziennego użytku i elementy wyposażenia domu.
Przykłady haftowanych "pisanek" - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Rodzaje i techniki haftu
Haft można podzielić na 4 podstawowe grupy, a w każdej grupie istnieje kilka rodzajów technik powstałych przez stulecia:
I. Haft Płaski
II. Haft Wypukły (reliefowy)
III. Haft Nakładany
IV. Haft Ażurowy
Haft jako forma zdobnictwa w Polsce
W Polsce najstarsze zachowane przykłady haftu to ornat, którego wykonanie datuje się na 1504 r. Na ziemiach polskich w XV w. hafciarstwo traktowane było jako forma sztuki, a rzemieślnicy zajmujący się hafciarstwem zrzeszani byli w cechach wraz z malarzami i złotnikami. Dopiero w okresie nowożytnym wyodrębnieni zostali jako osobny cech i osobna dziedzina włókiennictwa.
Jedną z najbardziej znanych i rozpowszechnionych form haftu w Polsce jest haft ludowy. Haft od zawsze stanowi ozdobny element każdego stroju. Bogato zdobiona odzież z wykorzystaniem haftu spotykana była już w XVII i XVIII w. Jednak prawdziwy rozkwit haftu i technik hafciarskich nastąpił w XIX i XX w. wraz z rozwijającymi się technikami szycia odzieży. Haft stanowił element dekoracyjny odświętnego stroju ludowego. Wykonywany był na wszelkiego rodzaju elementach tego typu garderoby. Haftem zdobione były zapaski, kaftany, sukmany, koszule, staniki, halki, gorsety, spódnice, a nawet kożuchy. Męska garderoba także była zdobiona haftem. Haftowano na portkach, kamizelkach i kaftanach. Zaczęto także ozdabiać haftem elementy wyposażenia domu takie jak poduszki, serwety, obrusy, poszwy i pościele, a nawet ręczniki.
Strój ludowy z regionu Krakowskiego - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Motywy hafciarskie kształtowane były zarówno przez modę jak i tradycje, wierzenia czy symbole. Haftem ozdabiano praktycznie każdy rodzaj tkaniny. Haftowano na jedwabiu, bawełnie oraz na skórze. Motywami hafciarskimi często były rośliny takie jak wijące się listki i łodygi z kwiatami.
Przykłady haftów regionalnych
Sama umiejętność haftowania była przekazywana z pokolenia na pokolenie, a sama technika haftu była doskonalona i przechodziła swoistą ewolucję. Wzory także ewoluowały i zmieniały się pod wpływem mody. Z czasem w różnych regionach Polski można było wyodrębnić haft charakterystyczny dla danego obszaru, posiadający wyjątkowe cechy takie jak: wzory, kolory czy techniki haftowania. Haft ludowy stał się haftem regionalnym i nadal ulegał ewolucji. Niektóre z regionów wytworzyły charakterystyczne i niespotykane nigdzie indziej wzory haftu jak np. parzenica u Podhalan.
Parzenica na "portkach" góralskich z XIX w. Kolekcja Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Przykładowe wzory hafciarskie były też zachowywane we wzornikach, które na początku były ręcznie „malowane/rysowane”, a wraz z rozwojem technik drukarskich były drukowane. Dzięki czemu wzory były łatwiej dostępne i można było je szybciej rozpowszechniać, a hafciarki miały dostęp do modnych wzorów i ornamentów, które mogły stosować w swoich wyrobach. Dzięki drukowanym wzornikom haftu, mogły one być przekazywane z pokolenia na pokolenie i zachowywać się na przyszłych pokoleń.
Przykłady haftów regionalnych
Do haftu zaczęto dołączać także inne techniki zdobnictwa jak np. naszywanie cekinów czy koralików oraz paciorków.
Gorset wchodzący w skład tradycyjnego stroju Żywieckiego - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Haft współcześnie
Pomimo że technika haftu znana jest od stuleci, nadal jest bardzo popularna i widoczna na każdym kroku na całym świecie. Haft stanowi już nie tylko ozdobę, ale także jest formą reklamy, formą etykietowania czy też oznakowania odzieży czy też elementem zwiększającym bezpieczeństwo.
Naszywki, plakietki, haft bezpośredni - sposoby na "personalizowanie" odzieży użytkowej i roboczej
Haft jest bardzo popularną metodą personalizowania odzieży. Jako dekoracja może wyrażać się w wielu formach. Bogate zdobienia i dodatkowe „upiększanie” haftu za pomocą nowych technik sprawiają, że haft nigdy się nie nudzi i co pewien czas pojawia się w modzie w odświeżonej formie.
Dekoracyjne wykorzystanie haftu na odzieży
Oprócz walorów dekoracyjnych, haft współcześnie stanowi formę dekorowania odzieży reklamowej. Na każdym kroku możemy zobaczyć haftowane bluzy, polary, kurtki i inne elementy garderoby roboczej, które stanowią reklamę firmy. Wszelkiego rodzaju emblematy i loga cenionych firm także przybierają postać haftu, aby wyróżnić prestiż marki. Zaawansowane techniki hafciarskie takie jak haft 3D czy haft połączony z nadrukiem na odzieży sprawiają, że hafty przybierają jeszcze bardzie spektakularną formę i wyróżniają się spośród innych technik znakowania odzieży.
Różne, współczesne techniki haftu ozdobnego
Na naszym rodzimym rynku haft obecny jest od wielu lat. Charakterystyczne regionalne wzory będącą jednocześnie znakiem rozpoznawczym danej grupy etnicznej znany jest w Polsce od zawsze. Jego przenikanie do świata mody jest trendem od wielu lat i daje nowe życie haftu ludowego w kolekcjach Prêt-à-porter. Haft jest także formą zdobnictwa dla mody luksusowej.
Haft na odzieży luksusowej
Ewolucja haftu
Haft przez wieki ewoluował i praktycznie w każdej epoce był obecny nie tylko w strojach, ale i przedmiotach codziennego użytku. Zdobisposoby wykonywania.
Jednak cały czas była to ręczna, pracochłonna technika...
Ręczny haft zastąpiony przez haft maszynowy
Hafciarstwo ręczne na „przemysłową skalę” zostało zrewolucjonizowane dopiero w XIX w momencie pojawienia się pierwszych mechanicznych hafciarek.
W wyniku rewolucji przemysłowej w każdej dziedzinie przemysłu szukano możliwości zastępowania przez maszyny żmudnych ręcznych prac. Dotyczyło to wszystkich gałęzi przemysłu w tym włókiennictwa i produkcji odzieży. XIX w to nie tylko początki pierwszych maszyn do szycia, ale także pierwszych mechanicznych maszyn haftujących – będącymi pierwowzorami hafciarki komputerowej.
W wieku XIX wszystko chciano „zautomatyzować”. Konstruowano i budowano maszyny, które miały zastąpić człowieka lub wspomóc go w wykonywaniu pracy.
Pierwsza maszyna haftująca
18 lat po opatentowaniu pierwszej funkcjonalnej maszyny do szycia, a blisko 20 lat przed tym jak Isaac Singer opatentował swoją maszynę do szycia, która odniosła komercyjny sukces, niejaki Francuz Josue Heilmann w roku 1828 wynalazł „ręczną” maszynę do haftu. Maszyna potrafiła pracować z prędkością równą pracy czterech ręcznych hafciarzy.
Maszyna do automatycznego haftowania skonstruowana przez Josue Heilmanna w latach 1827/28 - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Ogromna maszyna hafciarska składała się z ramy, na które rozpięta była haftowana tkanina oraz igielnicy i elementów chwytających igłę. Maszyna nie przesuwała igielnicy po tkaninie, tylko przesuwała tkaninę pod igielnicą. Igła posiadała dwa ostre końce i oczko na nici do haftu pośrodku. Gdy tkanina znalazła się we właściwym położeniu, igła trzymana przez jeden z zacisków zostawała „przepychana” przez tkaninę. Drugi zacisk po przeciwnej stornie chwytał igłę. Rama przesuwała tkaninę, a igła przechodziła z powrotem na druga stronę. Dzięki takiej konstrukcji można było haftować w dowolnym kierunku.
Maszyna do automatycznego haftowania skonstruowana przez Josue Heilmanna w latach 1827/28 - Zdjęcie pochodzi ze tej strony <kliknij>
Maszyna wyszywała haft na podstawie „wprowadzanego wzoru”. Odbywało się to za pomocą specjalnego „przewodnika” - pantografu, który był przesuwany po wzorze narysowanym na kartce papieru. Drugi koniec pantografu przesuwał ramę z tkaniną. Wzór na kartce był 6-cio krotnie powiększony względem oryginału. Operator lewą ręką przesuwał pantograf po wzorze. Prawą ręką kręcił kołem napędzającym igłę, a stopami operował zaciskami trzymającymi igły. Wymagało to ogromnej koordynacji ruchowej operatora. Asystentka hafciarza dbała o nawlekanie igieł i kontrole poprawności haftu.
Przykład pracy z maszyną do haftu Heilmann'a - Zdjęcie pochodzi z tej strony <kliknij>
Ponieważ maszyna do haftu Heilmanna była realnym zagrożeniem dla hafciarzy ręcznych, dlatego też Heilmann sprzedał tylko dwie takie maszyny, obie do Szwajcarii. Jednak opracowana przez niego XIX w. technologia stworzyła podwaliny do powstania współczesnej maszyny do haftu jaką jest hafciarka komputerowa.
W roku 1829 Henry Houldsworth z Manchesteru nabył prawa patentowe do maszyny Hailmanna. Podczas trwania Wielkiej Wystawy w Crystal Palace (rok 1851) jego firma zaprezentowała „próbki patentowej maszyny haftującej”. Były to wielokolorowe hafty wykonane na różnych rodzajach tkanin.
Kolejny krok w kierunku automatycznego haftowania
Około 1850 roku Franz Vogler ze St Gallen w Szwajcarii ulepszył maszynę Heilmanna, a w roku 1854 powstał pierwszy warsztat hafciarski wyposażony w 120 maszyn haftujących. Maszyna Heilmanna była nadal rozwijana i ulepszana. Około 1870 roku stała się wieloigłową maszyną do haftu zdolną haftować wieloma kolorami. W tym czasie w regionie St Gallen w Szwajcarii 14 różnych firm produkowało maszyny do haftu.
Przykład pracy z maszyną do haftu Franz Vogler'a - Zdjęcie pochodzi z tej strony <kliknij>
Haft wykonywany na maszynie do ręcznego haftu był zdecydowanie wyższej jakości niż ten wykonywany ręcznie. Był bardziej równomierny i spójny.
Przykład haftu wykonanego na maszynie do haftu - Zdjęcie pochodzi z tej strony <kliknij>
Maszyna do ręcznego haftowania Franz Voglera dominowała na rynku do końca XIX w. W międzyczasie cały czas ją doskonalono jak również szukano nowych rozwiązań dla haftu maszynowego.
Nowy rodzaj maszyny do ręcznego haftu
W 1863 roku Isaac Groebli z Oberuzwil (w Szwajcarii) wynalazł inny rodzaj maszyny do haftowania, która zaczerpnęła rozwiązania z innego wynalazku - z dopiero co opatentowanej maszyny do szycia.
Maszyna do automatycznego haftowania Isaaca Groeblia - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
W maszynie do haftu Isaaca Groeblia wykorzystywano dwie nici hafciarskie (górną i spodnią). Jedna nitka znajdowała się na igle. Igła znajdowała się nad tkaniną, przebijała ją i „łapana” była przez czółenko (rodzaj chwytacza) znajdującego się od spodniej strony haftowanego materiału. Nitka górna i dolna wiązały się pod spodem tworząc ścieg typu Lock Stitch (znany z maszyn do szycia). W czółenku znajdowała się szpulka z nicią, a do jej nawijania służyły osobne maszyny. Hafciarkę nazywano Maszyną Schiffli ponieważ po niemiecku Schiff oznacza łódkę, a taki właśnie kształt miało czółenko. Maszyna była przez lata rozwijana zanim odniosła komercyjny sukces. Z maszyny do haftu Heilmanna zapożyczyła pantograf i korbę do napędu.
Narodziny automatycznej maszyny do haftu
W roku 1898 najstarszy syn Isaaka Groebli - Joseph Arnold Gröbli wynalazł, a raczej udoskonalił maszynę ojca doprowadzając do jej automatycznej pracy. Automatyczna maszyna do haftowania typu Schiffli posiadała system WPROWADZANIA WZORU HAFCIARSKIEGO (1898 rok !). Od tej pory zrezygnowano z ręcznego pantografu, ponieważ maszyna haftowała AUTOMATYCZNIE ZAPROJEKTOWANY WZÓR !
Przykład automatycznej maszyny do haftu - Zdjęcie pochodzi z tej strony <kliknij>
Jak to było możliwe bez komputera ? Maszyna hafciarska Josepha Arnolda posiadała czytnik kart perforowanych, które zawierały wzór haftu. Po 1900 roku maszyny do haftu zyskały napęd elektryczny. Tym samym proces stworzenia automatycznej maszyny haftującej dobiegł końca i powstała maszyna gotowa do samodzielnego haftowania zaprogramowanego wzoru !
Przykład automatycznej maszyny do haftu - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Sam wynalazek i sposób wykorzystania kart dziurkowanych (perforowanych) w maszynach z przemysłu włókienniczego znany był od pierwszej połowy XIX w, a za jego wynalazcę uważa się Josepha Jacquarda. Zastosował on ten system w krośnie własnego pomysłu, w którym karta dziurkowana sterowała nićmi podczas tkania. Maszynę tę nazywano krosnem Jacqurda (maszyną żakardową). Dzięki karcie perforowanej można było uzyskiwać powtarzalny wzór tkaniny podczas tkania. Pozwalała ona również na uzyskanie praktycznie dowolnego wzoru. Krosno stworzone przez Josepha Jacquarda to było pierwsze sterowane programem urządzenie w dziejach techniki. Od nazwiska Josepha Jacquarda nazwano rodzaj tkanin powstałych na tym krośnie – tkaniny żakardowe.
Szpula z taśmą perforowaną zawierającą wzór hafciarski - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Jak automatyczna maszyna haftująca zrewolucjonizowała przemysł odzieżowy ?
Wracając do hafciarki automatycznej, to dzięki jej powstaniu nastąpił zdecydowany i ostry podział na hafciarstwo przemysłowe i ręczne (rzemieślnicze). Ponieważ maszyny do automatycznego haftowania były drogie, ogromne i ciężkie, dlatego też tylko duże zakłady mogły sobie pozwolić na zakup tego typu maszyn. Sam koszt przygotowania karty perforowanej był wysoki, dlatego też hafciarnie wykonywały setki i tysiące egzemplarzy tego samego wzoru. Stąd też na runku powstała nisza dla małonakładowych haftów i krótkich serii pojedynczych wzorów, które nadal ręcznie wykonywali rzemieślnicy. Oczywiście haft ręczny był także popularną formą domowego zdobnictwa jak i hobby.
Przykłady haftu ozdobnego
Automaty do haftowania pozwalały na masową produkcję tkanin i odzieży z haftowanymi wzorami. Maszyny do haftowania produkowane były na przemysłową skalę w dwóch ośrodkach – St Gallen w Szwajcarii i Plauen w Saksonii. Naturalne było, że w sąsiedztwie tych dwóch ośrodków powstawały zakłady haftujące. Miejscowość Plauen została nawet nazwana Stolicą Przemysłu Hafciarskiego. Natomiast Francja stała się głównym dostawcą haftowanych towarów. Hafciarnie zwane Fabrykami Haftu stawały się ogromnymi zakładami, gdzie na jednym końcu znajdował się surowy jedwab, a na jej drugim końcu powstawał gotowy, haftowany wyrób. W pełni automatyczna i masowa produkcja.
Domowe maszyny do haftu
Przemysłowa automatyczna hafciarka istniała już pod koniec XIX w. W między czasie wraz z rozwojem maszyny do szycia i jej upowszechnieniem w zakładach krawieckich i domach rozwijała się technika haftu „z wolnej ręki”. Domowe maszyny do szycia miały możliwość haftu. Wystarczyło „schować” lub zakryć ząbki transportu, aby móc przesuwać swobodnie materiał pod pracującą igielnicą, tworząc tym samym haftowane wzory. Haftować można było zarówno przy użyciu ściegu stębnowego (stębnówka, ścieg prosty) jak również przy zastosowaniu ściegu ZygZak jeśli maszyna taki oferowała. Haft powstawał na zasadzie „malowania” czy też „rysowania” za pomocą nici do hafciarki.
Haftowanie "z wolnej ręki" na maszynie do szycia BERNINA:
Rozwój automatów do haftu
Oczywiście automatyczne hafciarki były stale rozwijane i udoskonalane. Powstawały akcesoria do hafciarek takie jak maszyny do kopiowania kart ze wzorem czy też urządzenia do nawijania szpulek do czółenek.
Przykład karty perforowanej automatyzującej proces haftowania - Zdjęcie pochodzi z tej strony <kliknij>
Fabryki produkujące maszyny do haftowania były ogromnymi przedsiębiorstwami posiadającymi własne odlewnie, kotłownie, warsztaty i linie montażowe. Automatyczne maszyny do haftu otrzymywały kolejne igły (nawet 908 igieł w rozstawie ¾”) i umożliwiały haft na długości nawet 9m. Hafciarki były ogromnymi maszynami o wymiarach nawet 12x2m i wadze sięgającej 8 ton !
Przemysłowa maszyna do haftowania z lat 1857-1910 - Zdjęcie pochodzi z tej strony <kliknij>
Hafciarki automatyczne rewolucjonizowały rynek tkanin i ubioru. Haft mógł trafić do masowej produkcji odzieży i elementów wystroju wnętrza.
Na początku XX w. maszyny przemysłowe z każdej dziedziny przemysłu były ogromne, ciężkie i drogie. Ich dalszy rozwój polegał nie tylko na udoskonalaniu konstrukcji, ale także na zmniejszaniu rozmiarów.
W roku 1911 firm Singer opracowała kompaktową wielogłowicową maszynę do haftu wyposażoną w 6 głowic oraz pantograf do prowadzenia wzoru haftu.
Czas Wojen Światowych zatrzymał na pewien czas rozwój wielu gałęzi przemysłu w tym także wytwarzanie i rozwój maszyn do haftu.
Maszyna do haftu Szwajcarskiej firmy LÄSSER z lat 50-tych XXw. - Zdjęcie pochodzi z tej strony <kliknij>
Okres powojenny (lata 50-te) i stopniowe bogacenie się społeczeństwa ponownie dało „zastrzyk” do rozwoju przemysłu lekkiego w tym włókiennictwa i produkcji odzieży.
Maszyny do haftu stawały się co raz mniejsze, wygodniejsze w obsłudze, a nawet trafiały do mniejszych zakładów produkcyjnych, i przestały być dostępne tylko dla wysoko wyspecjalizowanych hafciarni.
W roku 1964 Japońska firma TAJIMA stworzyła wielogłowicową maszynę automatycznie haftującą oparta na systemie maszyny żakardowej. Maszyna charakteryzowała się „kompaktowym” jak na tamte czasy wymiarami.
Lata siedemdziesiąte to dalszy rozwój i minimalizowanie rozmiarów hafciarek.
Kolejna rewolucja w automatach do haft
Podstawowym problemem automatów do haftu był żmudny i pracochłonny proces tworzenia kart perforowanych będących swoistym programem dla hafciarki. Kolejnym problemem było to, że nawet najdrobniejszy błąd na karcie mógł zniweczyć najpiękniejszy wzór hafciarski.
Przykład karty perforowanej wykorzystywanej w maszynie żakardowej - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Rozwiązaniem okazało się powstanie komputerów. Lata 80-te przyniosły ogromny skok technologii komputerowej.
Karty perforowane (papierowe, tekturowe) były nośnikami danych stosowanych w pierwszych komputerach. Wprowadzanie danych do komputera napotkało na te same problemy na jakie napotykano podczas programowania maszyn hafciarskich – żmudność procesu wykonywania kart lub taśm perforowanych oraz podatność na błędy podczas „dziurkowania” jak i odczytu takiej karty. Stąd też rozwój i udoskonalanie zapisu i odczytu danych oraz tworzenie nowych nośników informacji było nieodzownym procesem w rozwoju komputerów, a tym samym każdej dziedziny przemysłu gdzie komputery były wykorzystywane.
Rozwój nośników danych wykorzystywanych w komputerach - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia
Komputery zrewolucjonizowały świat. Wtargnęły do każdej gałęzi przemysłu umożliwiając jeszcze szybszy rozwój i otwierając nowe horyzonty oraz możliwości dotychczas nieosiągalne. Tak też stało się z maszynami do haftowania automatycznego – hafciarkami.
NARODZINY HAFCIARKI KOMPUTEROWEJ
W roku 1980 firm MELCO stworzyła hafciarkę z pojedyncza głowicą haftującą. Głowica ta współpracowała z maszynami haftującymi typu Schiffli. Hafciarka wykorzystywana była głównie do tego, aby wykonać próbkę haftu na małym kawałku materiału upiętym na ogromnej ramie (krośnie) w maszynie Schiffli. Było to ekonomiczne rozwiązanie ponieważ maszyny typu Schiffli wykonywały haft na materiale o długości nawet kilku metrów, więc wykonanie próbki haftu było czasochłonne i po prostu drogie. Teraz można było szybko wykonać próbkę haftu i sprawdzić czy odpowiada on projektowi, a w razie konieczności poprawić projekt i spróbować jeszcze raz. Dopiero jak próbka odpowiadała założeniom wzoru, wówczas haftowano kilometry materiału na maszynie Schiffli. Głowicę haftującą MELCO montowało się na ramie maszyny Schiffli.
Ta pojedyncza głowica haftująca firmy MELCO z roku 1980 stała się pierwszą hafciarką komputerową !
Hafciarki MELCO - Zdjęcie pochodzi z tej strony <kliknij>
W roku 1980 firma MELCO zaprezentowała komputerową hafciarkę. Urządzenie składało się z małego jak na tamte czasy komputera montowanego na osi X i Y które poruszały ramką z materiałem (tamborkiem) pod głowicą haftującą. Maszyna potrafiła odczytywać wzory haftu zapisane na dziurkowanej taśmie za pomocą czytnika kart perforowanych. Maszyna haftująca działała na podobnej zasadzie jak maszyny typu CNC. Taśmy z wzorami tworzyło się za pomocą odpowiedniego programu komputerowego, który wysyłał zaprojektowany wzór do urządzenia nazywanego „dziurkarką”, które wykonywało kartę perforowaną odczytywaną w czytniku hafciarki. W późniejszym czasie wraz z rozwojem komputerów i nośników danych, karty perforowane zostały zastąpione przez dyskietki.
Jednogłowicowa, jednoigłowa hafciarka komputerowa MELCO EMC 1 - Zdjęcie pochodzi z instrukcji obsługi hafciarki <kliknij>
MELCO stworzyło także system DIGITRAC służący do "digitalizacji" narysowanego na kartce papieru wzoru. Kartka ze wzorem była położona na tablicy. Tablica posiadała prowadniki, po których poruszał się pad. Na padzie znajdowały się przyciski funkcyjne oraz "celownik". Poruszając padem po wzorze i naciskając odpowiednie klawisze tworzyło się cyfrowy zapis wzoru widoczny na ekranie komputera, do którego podłączone było urządzenie DIGITRAC. Był to prawdopodobnie pierwszy program do haftu z możliwością digitalizacji wzoru.
MELCO DIGITRAC - Zdjęcie pochodzi ze strony https://www.digitizingmadeeasy.com <kliknij>
Firma MELCO rozwijała się i opatentowała swoje rozwiązania takie jak m.in. tworzenie haftowanych napisów wygiętych w łuk czy tez wprowadzanie liter haftu bezpośrednio z klawiatury komputera.
Firma WILCOM w roku 1982 udoskonaliła proces digitalizacji tworząc swój własny hafciarski program komputerowy do tworzenia wzorów haftu. Pozwalał on na dostęp do programu dla wielu stanowisk komputerowych, co oznaczało, że nad jednym wzorem mogło pracować kilku użytkowników, projektując jego poszczególne fragmenty. Program tworzył karty perforowane ze wzorem odczytywanym przez hafciarki MELCO.
Firma MELCO i firma WILCOM to dwie pionierskie firmy, które wytyczyły szlak rozwoju nowej dziedziny – haftu komputerowego.
Program do haftu Melco EDS III - Zdjęcie pochodzi z instrukcji obsługi programu
Firma MELCO stworzyła pierwszą, komputerową, jednogłowicową hafciarkę. Firma WILCOM opracowała pierwszy rozbudowany program do graficznego projektowania haftu na komputerze „digitalizacji”.
Wraz z rozwojem techniki komputerowej oraz samej miniaturyzacji komputerów i układów scalonych, hafciarki komputerowe zyskiwały popularność wśród domowych użytkowników. Ponieważ komputery taniały, także i urządzenia je wykorzystujące były bardziej dostępne na klientów.
Hafciarki komputerowe rozwijały się, a firmy je produkujące starały się i nadal starają, aby oferowane przez nich hafciarki komputerowe były co raz szybsze, oferowały większe pole robocze czy tez obsługiwały większą ilość igieł lub głowic haftujących.
12-głowicowa, 10-igłowa hafciarka komputerowa MELCO EMC 10/12 - Zdjęcie pochodzi z instrukcji obsługi hafciarki
Hafciarki komputerowe rozwijają się wraz z rozwojem innych technologii. Rozwój komputerów i ich miniaturyzacja oraz nowe metody digitalizacji i przesyłania wzorów haftu pozwalają na jeszcze szybszą i wydajniejszą pracę z komputerową maszyną haftującą.
Szwajcarska BERNINA w świecie haftu
Jedną z takich firm, która stale rozwija i wprowadza innowacje w sowich maszynach do haftu i szycia jest Szwajcarska BERNINA. Ponieważ automaty do haftu mają swoją kolebkę w Szwajcarii, dlatego też nie można pominąć w tej historii szwajcarskiej marki BERNINA AG.
Sięgająca 1893 roku historia firmy trwa do dziś. Od zawsze innowacyjna, nowoczesna, bezkompromisowa w kwestii jakości. Pionierska w wielu kwestach firma BERNINA na każdym polu udowadniała i udowadnia swoją innowacyjność. Jako jeden z spektakularnych przykładów łączenia legendarnej jakości mechanicznej maszyn BERNINA z nowoczesną technologią komputerową jest 1986 rok. Wtedy właśnie BERNINA wyprodukowała pierwszą na świecie komputerową maszynę do szycia z funkcją pamięci.
Pierwsza hafciarka komputerowa BERNINA
Na początku lat 90-tych BERNINA wprowadza na rynek hafciarki komputerowe ! Pierwszą hafciarką komputerową BERNINA był model BERNINA Artista 165.
BERNINA Artista 165 - Pierwsza hafciarka komputerowa BERNINA
W roku 1998 BERNINA tworzy najbardziej zaawansowaną jak na tamte czasy maszynę i hafciarkę BERNINA Artista 180 będącą tak naprawdę szyjącym komputerem.
BERNINA Artista 180 - Zaawansowany komputer szyjąco-haftujący
Od tego czasu BERNINA na poważnie wkracza w świat komputerowych systemów szycia i wyznacza nowe kierunki w tej dziedzinie przemysłu.
W roku 2001 BERNINA tworzy własny program komputerowy, który pozwala na zamianę zeskanowanych obrazków na haft, który maszyna wyszywa !
Program do haftu BERNINA Embroidery Software Designer
W roku 2002 BERNINA produkuje pierwszą hafciarkę komputerową i maszynę do szycia pracującą pod systemem operacyjnym Microsoft Windows ! Jest to maszyna BERNINA Artista 200. Maszyna posiada wbudowany komputer z dotykowym, ogromnym ekranem sterującym, który komunikował się z użytkownikiem za pomocą przyjaznego interfejsu.
BERNINA Artista 200 - Pierwsza hafciarka komputerowa sterowana systemem Windows
W roku 2004 pojawiły się pierwsze hafciarki komputerowej z legendarnej linii BERNINA Aurora. Maszyny do haftu z serii Aurora były produkowane aż do roku 2016 !
Należy dodać, że hafciarki linii 4 pracują u naszych Klientów nieprzerwanie od 2004 roku do dnia dzisiejszego ! Bezpośrednim następcą hafciarek Aurora jest model BERNINA B570 QE.
Jako przykład legendy hafciarek BERNINA podajemy przykład hafciarki naszego Klienta modelu BERNINA Aurora 450, która "zamknęła licznik" ściegów wykonując
UWAGA: 99 999 999 ściegów (dziewięćset dziewięćdziesiąt milionów, dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy, dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć)
PRAWIE STO MILIONÓW WKŁUĆ !
Po wymianie licznika hafciarka w dalszym ciągu pracuje perfekcyjnie :)
BERNINA Aurora 450 - Licznik ściegów wykonanych prze hafciarkę naszego klienta.
Odczyt w programie serwisowym. zdjęcie wykonano podczas okresowego przeglądu hafciarki.
Rok 2006 przyniósł kolejne innowacje, maszyny i hafciarki zyskały jeszcze większe możliwości, dodatkową pamięć, wbudowane wzory haftu, czy piękne i skomplikowane ściegi dekoracyjne w trybie szycia. Kolejne lata to nieprzerwany rozwój i ciągłe dążenie do intuicyjnej obsługi maszyn i hafciarek BERNINA.
Rewolucję przyniósł rok 2009...
Narodziny Multi-Hafciarki komputerowej
Rok 2009 można uznać za pojawienie się nowego rodzaju maszyny szyjąco-haftującej jaką jest Multi-Hafciarka komputerowa. W roku tym BERNINA zaprezentowała światu system BERNINA CutWork zmieniający hafciarki komputerowe BERNINA w plotery tnące. Ten chroniony patentem system BERNINA pozwalał na uzyskanie funkcji wycinania w materiale za pomocą hafciarki komputerowej. Wycinać można nie tylko całe elementy (naszywki, emblematy), ale także tworzyć hafty koronkowe, czy też wykonywać aplikacje.
BERNINA CutWork - Narzędzie umożliwiające wycinanie przy użyciu hafciarki komputerowej
Ten system BERNINA nazwany DesignWorks został rozwinięty w roku 2012 w którym wzbogacił się o nowe funkcje takie jak: malowanie pisakami przy użyciu hafciarki oraz wykonywanie zdobień za pomocą termo dżetów (kamyków, cekinów).
BERNINA DesignWorks - Zestaw narzędzi rozszerzających możliwości hafciarek komputerowych BERNINA
Multi-Hafciarki BERNINA to prawdziwe kombajny i multi-narzędzia (jak multi-scyzoryki szwajcarskiej armii). Multi-Hafciarka nie jest zwykłą hafciarką komputerową i maszyną do szycia, to znacznie więcej. Kolejne funkcje wprowadzane przez lata sprawiają, że Multi-Hafciarki BERNINA potrafią nie tylko szyć i haftować, ale także wycinać, malować, kryształkować, filcować, haftować sznurkiem i wiele więcej…
BERNINA z roku na rok wyznacza nowe standardy w świecie haftu komputerowego.
BERNINA łączy siły z firmą WILCOM i MELCO
W kooperacji z firmą WILCOM, BERNINA tworzy zaawansowane oprogramowanie hafciarskie potrafiące digitalizować obrazki, zdjęcia, skany, rysunki na gotowe hafty. Oprogramowanie hafciarskie BERNINA-WILCOM Embroidery Software to zaawansowane programy do haftu korzystające z rozbudowanych algorytmów, oferujące ogrom możliwości, a zachowujące przy tym łatwą i intuicyjną obsługę.
Programy do hafciarek BERNINA-WILCOM współpracują z każdą hafciarką świata i wykorzystywane są zarówno przez amatorów i hobbystów jak również przez zaawansowanych użytkowników wymagających od programu skomplikowanych funkcji.
Na całym świecie maszyny, hafciarki i Multi-Hafciarki BERNINA są cenione za jakość, niezawodność i intuicyjną obsługę.
W roku 2014 BERNINA w kooperacji z firmą MELCO stworzyła pierwszą w swojej historii wieloigłową (16-igieł) maszynę haftującą BERNINA E16
Kolejne lata to ciągłe doskonalenie Multi-Hafciarek i rozwój programu do projektowania haftów. BERNINA cały czas wprowadza nowe rozwiązania mające na celu zwiększenie możliwości Multi-Hafciarek i ułatwiających ich obsługę.
Zapraszamy do zapoznania się z tabelarycznym porównaniem możliwości programów do projektowania haftów
BERNINA-WILCOM Embroidery Software oraz hafciarek komputerowych BERNINA
Sprawdź czym różni się Multi-Hafciarka komputerowa
od zwykłej maszyny do haftu ?
Jeśli chcesz poznać całą historię szwajcarskiego producenta maszyn do szycia BERNINA
zapraszamy do zapoznania się z naszym artykułem dostępnym pod tym linkiem:
Historia Szwajcarskiej firmy BERNINA - Jak narodziła się legenda
Jeśli natomiast chcesz poznać historię powstania maszyny do szycia
i wynalazców którzy się do tego przyczynili zapraszamy do naszego artykułu:
<a href="https://bmd.pl/jak-powstala-maszyna-do-szycia-historia-maszyny.